In 1697 stond er een standerdmolen op de plaats waar nu het droogdok is. Dirk Jacobsz Goutswaart wordt hier genoemd als eerste molenaar.

Aan het eind van de 18e eeuw moest de standerdmolen wijken voor de aanleg van een nieuw droogdok: de huidige stenen stellingmolen kwam in 1801 hiervoor in de plaats.
Dat in Hellevoetsluis in een groot en nieuw droogdok werd geïnvesteerd was niet toevallig: de haven van Amsterdam was, gezien de ondiepte van Pampus, op gezette tijden moeilijk bereikbaar; Hellevoetsluis was als (oorlogs)haven vlakbij de Noordzee veel gunstiger gelegen. 

De molen werd in 1963 en 1992/1993 gerestaureerd. Onder in de molen hebben tussen 1963 en 1992 een architectenbureau, een edelsmid en diverse kunstenaars onderdak gehad (maar raakte de molen als maalwerktuig iets op de achtergrond).
In 1993 zijn de molenaarswoning, begane grond en eerste zolder gerestaureerd en gemoderniseerd. De woning, die in de loop van de 19e eeuw moet zijn aangebracht, wordt thans wederom door de molenaar bewoond.

In 2001/2002 werd een forse restauratie uitgevoerd: roeden opnieuw opgehekt, de romp geheel gevoegd en binnen in de molen een groot aantal balken van nieuwe koppen voorzien.
In het najaar van 2015 werd de staart grotendeels vernieuwd en de door houtrot aangetaste windpeluw hersteld. 
In september 2022 begon men met een ingrijpende herstelbeurt: van de stelling zijn alle liggers en delen vervangen, daarnaast is veel werk verricht aan de kap. Windpeluw en steunder zijn vernieuwd, evenals het halslager, dat weer zoals vroeger bestaat uit een hardhouten blok met daarin een bronzen schaal. Beide bijna 60 jaar oude Bremer-roeden zijn doorgehaald, geïnspecteerd en in orde bevonden! Ook zijn er twee balkkoppen in de molen aangegoten met epoxyhars. 

De gietijzeren bovenas, die zeer oud moet zijn, heeft men anno 2014 vastgesteld als een Nolet. Eerder werd verondersteld dat het om een vroege Enthoven ging.