In 1898 werd aan de Armenmolen in Neeritter, de bovenste molen op Nederlands grondgebied, op voorstel van de Weerter opzichter van de provinciale waterstaat W. Hanraets, in de ontlastschuif een schotdeurtje of een kantelkiep aangebracht. Steeg het water boven het molenpeil dan sloeg de kiep om, zodat het water door de opening kon wegstromen. Een dergelijke inrichting adviseerde Hanraets in 1902 ook voor de Schousmolen in Ittervoort. Tevens stelde hij voor de schoepen van de waterraderen te verbreden, zodat deze aan kracht konden winnen.

In de derde en vierde molen werd in het begin van de eeuw een hulpmotor geplaatst. Omstreeks 1950 werden alle molens stilgelegd; drie molens verdwenen kort na elkaar. In enkele jaren tijds was aan een eeuwenlange bedrijvigheid een einde gekomen.