Oorspronkelijk stond op deze plaats een windoliemolen.

Een opgave uit 1847 vermeldde een jaarproductie van 600 vaten olie en 170.000 "koeken".

In 1874 werd door de gemeenteraad van het Hof van Delft toestemming gegeven voor de bouw van een stoomolieslagerij. De windmolen bleef echter nog een paar jaar naast het nieuwe gebouw staan. De olie die het bedrijf uit lijn- en raapzaad sloeg, werd gebruikt voor verlichting in huishoudens. Van het restafval werden lijnkoeken voor het vee gemaakt.

In 1897 werkten er 25 personen in de stoomolieslagerij.

Rond 1900 vestigde de suikerbakkerij van de familie Van Woerden zich in het gebouw.
De specialiteit van deze suikerbakkerij waren de bruidssuikers die in de wijde omtrek zeer bekend waren.
Na de Tweede Wereldoorlog was er een autoplaatwerkerij en -spuiterij in het pand gevestigd. Tegenwoordig biedt het gebouw plaats aan een bedrijf in relatiegeschenken. Het pand - feitelijk een industrieel monument - loopt gevaar om gesloopt te worden ten behoeve van woningbouw. Binnenkort gaat dit stukje Den Hoorn namelijk naar Delft.
Informatie ingezonden door Rob Pols
(Bron: Schipluiden Pages, internetpagina over Schipluiden en omgeving.)

Het tijdschrift Molen Wereld, auteur J.S. Bakker en tekenaar Bas Koster publiceerden in de zomer 2004 een uitstekend gedocumenteerd artikel over de Mercurius in Den Hoorn. Het restant van wellicht de grootste oliemolen van Nederland is per 1 januari 2004 overgegaan van Den Hoorn (Midden-Delfland) naar buurgemeente Delft als gevolg van een grondruil en herindeling. Toch blijft het complex een beetje bij Midden-Delfland horen. Aanvankelijk was Delft van plan het gebouw te slopen ten gunste van woningbouw. Gelukkig heeft het verstand gezegevierd en wordt het nu een gemeentelijk monument. 
De Historische Vereniging Oud-Schipluiden en Midden-Delfland schonken al in 2002 aandacht aan het dreigende gevaar van het verdwijnen van de oude bebouwing van de Mercurius in de artikelenserie Twee Gezichten van... 
Het vierkante, witte markante gebouw aan de Hoornseweg en naastliggende bebouwing zijn zo ongeveer het enig overgebleven restant van de oliemolens die in Zuid-Holland vaak nabij grote steden stonden. De heer Bas Koster tekende de molen zoals hij eruit gezien zou hebben destijds.