Zijden bandjes en linten werden in principe op dezelfde wijze geweven als de brede weefsels, alleen de breedte van het getouw was afwijkend. In 1604 werd in Nederland door Willem Dircxz van Sonnevelt de lintmolen uitgevonden, een weefgetouw waar naast elkaar meerdere linten tegelijk geweven konden worden. Door deze uitvinding kon de productie tien tot twaalf keer worden verhoogd (Eisma 2002, 129). Om werkloosheid onder de op traditionele wijze werkende lint- en passementwerkers te voorkomen werden talrijke maatregelen getroffen om de ingebruikname van dit getouw te voorkomen. Ondanks deze weerstand werd het getouw vanaf het midden van de 17de eeuw toegestaan (Eisma 2002, 131, Thijs 1969, 114-116).