Deze meestoof werd in 1863 opgericht door een maatschap van 13 boeren en diende voor de verwerking van de meekrapwortel. Hieruit werd rode kleurstof voor het verven van textiel gewonnen. De verbouw van meekrap was typerend voor het zuidwestelijk zeekleigebied. Zeeland was zeker al vanaf de 14e eeuw een belangrijke exporteur.

Toen aan het eind van de 19e eeuw kleurstoffen kunstmatig konden worden vervaardigd, kwam de productie vrijwel geheel stil te liggen. De Willem III verloor in 1895 zijn oorspronkelijke functie. Twee jaar later werd het gebouw in gebruik genomen als cichoreifabriek voor de productie van namaakkoffie.

In de meestoof werden de meekrapwortels gedroogd, gedorst, gestampt en gemalen tot poeder. Het hoge deel van de stoof staat nog overeind. Dit was de droogtoren met boven de stookruimte verscheidene lattenzolders waarop de meekrapwortels werden gedroogd. Aan de zuidzijde bevond zich de zogenaamde koude stoof, waar de meekrap werd opgeslagen. De koude stoof en het stamphuis met de rosmolen, waar twee of drie paarden een groot horizontaal spoorwiel aandreven, werd in 1921 afgebroken.
Met het materiaal werd aan de overkant van de weg de landbouwschuur van Huize Potter gebouwd. Het gebouw is nog aanwezig.